Problem leczenia alkoholizmu jest bardzo złożony. Osoba, która uzależniona jest od procentów, musi wykazać chęć leczenia i wprowadzenia zmian w swoim życiu. Samo zaprzestanie picia nic nie daje – jeśli ktoś nie chce tego zmieniać, to szybko wróci do dawnych nawyków. Przymusowe terapie oraz wszywki są sposobami, które nadal w Polsce są w użyciu. Ale czy naprawdę one działają? A może tylko odraczają moment, w którym alkoholik będzie mógł wrócić do picia?
Przymusowe terapie i wszywki
Przymusowa terapia alkoholowa nie jest rutynowa, chociaż bywa często zalecana. Kto kwalifikuje się do przymusowej terapii? Prawo określa, że na taką terapię mogą być skierowane osoby, które są uzależnione od alkoholu i przyczyniły się do rozpadu życia rodzinnego, demoralizowały nieletnich, zakłócały porządek publiczny albo uchylały się od pracy.
Wszywka z kolei polega na chirurgicznym umieszczeniu pod skórą implantu z disulfuramem. Jest to lek, który zakłóca metabolizm alkoholu etylowego. Oznacza to, że osoba z wszywką, która wypije alkohol, będzie czuć się naprawdę źle i pojawi się u niej szereg nieprzyjemnych objawów. Jest to element terapii awersyjnej, która ma “obrzydzić” sięganie po alkohol. Na leczenie tego typu alkoholik musi wyrazić zgodę.
Czy to ma sens?
Przymusowe terapie i wszywki często wydają się kontrowersyjne, a wiele osób wręcz uważa, że nie dają oczekiwanych efektów, tylko odraczają moment w którym alkoholik znowu zacznie pić. W rzeczywistości wiele zależy od sytuacji oraz nastawienia konkretnej osoby. Przymusowa terapia może być bowiem momentem, w którym uzależniony zaczyna zdawać sobie sprawę ze swojego stanu i decyduje się na dalsze, dobrowolne leczenie. Wszywka z reguły jest bardzo skuteczna, ale w pewnym momencie leczenia zostanie usunięta i chory będzie musiał sam zatrzymać u siebie chęć picia.
Z pewnością jednak zarówno terapia, jak i wszywka, mogą dać dobre rezultaty i warto spróbować.
Prywatny ośrodek leczenia alkoholizmu
Polecamy również zapoznać się z artykułem: O współuzależnieniu i wychodzeniu z alkoholizmu.
